29-04-2006
Jij werd geboren. Veel van deze tijd weet ik niets. Ik weet alleen dat je al 4 baasjes had gehad op het moment dat we jou zagen in het asiel.
2011
Daar stond je dan. Een iets te dikke rottweiler, die vrolijk was naar alles wat benen had. Met je blije lach (Senna lachte altijd als ze hijgde) keek jij me niets vermoedend aan. Hoogstens met zo een blik van "wat gaan we doen dan?". Na wat overleg besloten we je mee naar huis te nemen. Niet dat we echt meteen een klik hadden, maar ik vond je gewoon leuk.
De dag dat we je mochten halen was je heel blij en zo druk. Met een nieuw mooi tuig stonden we je op te wachten. Helemaal hyper en kwijlend kwam je op ons af gekwispeld. Na al die andere baasjes mocht je nu naar jouw allerlaatste baasjes.
Het was de eerste zondagochtend in je nieuwe huis. Na 1 ½ jaar in het asiel te hebben gezeten. Je sprong op bed en van enthousiasme liet je jouw plasje lopen. Ik heb verbaasd moeten kijken, maar voor ik het wist dook jij in de hoek en keek me aan met vragende ogen of ik je nu zou gaan slaan. Ik ben bij je gaan zitten in de hoek heb je geaaid en zachtjes zei ik tegen jou: “Dat maakt toch niet uit, meisje. Dat kan gebeuren.”. Je ontspande, kreeg wat lekkers, en ging spelen in de tuin terwijl ik het bed verschoonde. Het voelde alsof je zo gelukkig was dat je weer een bed onder je pootjes had, alsof je deze hoop al had opgegeven.
2 maanden later
De weken gingen voorbij. Je ging dagelijks mee naar de bloemenwinkel, en voelde je langzaam steeds een beetje meer thuis. Ik begon van je te houden.
Tot het moment dat ik mijn snoeischaar liet vallen, 3 meter bij jou vandaan. Toen ik deze wilde oprapen viel jij mij, met je tanden bloot, aan. Je stormde op me af en het enige wat ik kon doen was de bezem als verweer gebruiken. Weken heb je laten zien dat de bezem niet eng was en liet ik je aan alle boeketten snuffelen om je te betrekken in het dagelijkse bloemenleven. Dat moment veranderde jij voor mij in een monster. Het gegrom ging maar door. Ik heb je een tik met de bezem moeten geven, omdat ik in een hoek stond gedreven. Na deze strijd heb ik, werkelijk waar, huilend op mijn bed gezeten en gedacht "waar ben ik aan begonnen?".
Je terugbrengen, naar het asiel, was geen optie. Een dier neem je niet voor even, maar voor het leven. We gingen samen al naar cursus. Dus ik besloot dat er ook een gedragstherapeut aan te pas moest komen. En als dat niet zou werken, en je onbetrouwbaar zou blijven, dan had ik besloten om je leven te beëindigen.
2012
Na dit incident wist ik beter wat er wel en niet ging met jou. Je had gewoon een gebruiksaanwijzing. Deze was enigszins lang, maar langzaam leerde ik deze kennen:
Geen kluifjes, anders eet je mij op. Voorzichtig met kinderen en andere dieren. Geen speeltjes afpakken, want deze kwam je alleen laten zien.
En toen ik dat eenmaal wist werd jij mijn maatje voor het leven.
Nu je er niet meer bent besef ik nog meer hoeveel ik van jouw dankbaarheid genoot. Het bed was jouw lievelingsplek. En als je een speeltje cadeau kreeg, liep je daar de hele dag mee in je bek om het aan iedereen te showen. Als er visite was, was je zo aan het kwispelen dat je helemaal heen en weer wiebelde. En als ze de visite echt leuk was, ging jij speelgoed voor ze halen. Natuurlijk wel alleen maar om het te laten zien. Zo was jij.
2014
Toen ik mijn relatie verbrak heb ik alles laten staan in het huis. Het enige wat ik neem was nam mijn kleding, jou en jouw spullen. Tijdelijk gingen we logeren bij opa en oma (mijn ouders). Jeetje, wat heb jij in deze periode een hoop tranen gedroogd. We werden nog closer dan we al waren. Ik kocht een 2-persoonsbed en jij lag naast mij.
3 maanden later
Al snel hadden we een huisje. Piepklein, maar van ons samen. Ik voelde me altijd zo veilig, met jou, in huis. Je was stoer en beschermde mij. En je liet het ook weten als je iemand niet mocht. En daar luisterde ik naar.
De jaren gingen voorbij. Dagelijks gingen we samen naar de veiling, werken in de bloemenwinkel en samen weer naar huis. Mijn huidige partner was meteen goedgekeurd. Het was zelfs zo erg dat ik bijna jaloers was.
We hebben mooie vakanties gehad. Je mocht altijd mee in de gele VW kever. Je rende het liefst over het ruiterpad, als een malle, en kwam liever niet in de buurt van het asiel. Zo gingen de jaren voorbij, en jij was met mij.
2015
Je artrose werd te erg, en je pijn groeide. Als we nog meer medicatie zouden geven, zouden je nieren het uiteindelijk gaan begeven. En zelfs met een dubbele dosis liep je niet heel soepel. Na nog weer een bezoek aan de dierenarts had ik besloten om jouw laatste week in te gaan. Ik kon niet egoïstisch zijn en je in pijn laten leven. Bovendien deed je rare dingen het laatste jaar; je had bijna een kindje aangevallen in het park. Hierdoor wist ik, dat als je nog meer pijn zou krijgen, het misschien wel eens fout zou kunnen gaan.
Die laatste week mocht je alles. Je mocht dagelijks rennen over het ruiterpad, en ik reed iedere dag langs de Macdonalds om een hamburger voor je te halen. Jij was gek op de mac-drive. De week vloog voorbij en was veel te kort. Zeven dagen lang heb ik je tot op het bot verwend. Met biefstuk toe.
02-10-2015
En daar was het moment van loslaten. Onderweg naar de dierenarts stopte we nog even voor 2 hamburgers. Bij de dierenarts zat ik op de grond en jij kwam bij me zitten. Na de eerste spuit had ik zo'n spijt. Het liefst wilde ik gillen dat het niet door ging. Maar het ging nu om jou en niet om mij. Je werd wat slaperig en ging op mijn schoot liggen.
Je vocht tegen de slaap, alsof je mij niet wilde loslaten. Alsof je door moest gaan met waken over mij. De tranen rolden over mijn wangen. Huilend, als een klein kind, zat ik naast je. Achteraf had ik me groot moeten houden voor jou. Je tong kwam naar buiten en je begon te kwijlen. De dierenarts gaf met een stuk papier, en ik veegde je mond af. Nog steeds vocht jij om niet te gaan. "Het papier is voor je tranen bedoeld." hoorde ik in de verte, maar het enige wat me boeide was jij. Uiteindelijk zakte je weg, en heb ik je op de grond gelegd met wat laatste lieve woorden. Ik liep de kamer uit, deed de deur dicht. Dat was de laatste keer dat ik je zag.
dagen later
Ik ben, met mijn nieuwe pup, Senna haar as op gaan halen in het crematorium. "Een nieuwe hond?" hoor ik je vragen. Jazeker, een nieuwe hond. Er was niets meer wat ik voor Senna kon doen, en er was een lege ruimte die door nieuw leven werd opgevuld.
Semmy kwam bij ons wonen. Jeetje! Wat vond ik haar niet leuk de eerste paar weken. Ik dacht: "waar ben ik aan begonnen". Ik miste Senna zo erg, en dit was me eerste pup. Eentje die me ook nog eens nachten wakker hield.
2016
Gelukkig hebben we die eerste maanden overleefd en Sem is echt mijn maatje geworden. Ze is een echt meisje-meisje. Ze is zo speciaal. Maar Senna zal altijd nummer 1 zijn. Senna heeft mij gered. Na een paar maanden heb ik een prachtige ketting gekregen, van mijn partner, als herdenken aan Senna. Twee jaar later heb ik deze ketting laten aanpassen met een pootje erbij van Sem. Want eigenlijk wil je het niet, maar honden stelen je hart.
Net als bij mensen, neemt na dat verdrietige moment de zakelijke kant het leven even over. Er moest nog even betaald worden en ook moest ik nog even vertellen wat mijn wensen waren voor jou. Ik wilde dat je individueel gecremeerd zou worden. Toen ik buiten stond, met jouw riem in mijn hand, kwam het schuldgevoel. Ik twijfelde of ik wel de juiste beslissing had genomen. Het duurde zo lang voordat we elkaar loslieten.
Voor de praktijk van de dierenarts heb ik met mijn partner op het bankje in de zon gezeten. Starend naar het water. De ene huilbui na de andere. Ook heb ik nog gebeld met een goede vriendin, om door te geven dat het echt voorbij was. Het was wachten op een kalmte, zodat ik naar een leeg huis kon vertrekken.
2017
Het verdriet om Senna bleef me bezighouden. En ik wilde hier iets actiefs mee doen. Zo is het idee ontstaan om een website op te zetten. Deze kreeg de naam 'Rouw voor Dieren'.
2018
Tot op de dag van vandaag kan ik Senna nog steeds, met vlagen, heel intens missen. Maar het leven is goed zo. Semmy doet het fantastisch. En in Rouw voor dieren leeft mijn Senna toch een beetje door.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat mooi, intens en liefdevol